Henkus' muziek (1)

Op m'n twaalfde leerde ik gitaar spelen en ben daar nooit meer mee opgehouden.
Wel is de stijl waarin ik speel door een aantal veranderingen heen gegaan.
Al vanaf het begin maakte ik zelf liedjes, melodietjes. Die werden sterk beïnvloed door de muzikale stromingen die op dat moment mij hevig interesseerden.

Dit deel van mijn site gaat over mijn muzikale ontwikkeling en de diverse uitingen daarvan. In het begin altijd met iemand of iemanden erbij, later steeds meer solo.

O ja, de muziek op de achtergrond is van mij en heet As strong as the weakest link.
Het eerste stukje wordt gespeeld door mij op gitaar en Marijke Mahieu op piano, het tweede stuk ben ik alleen met een 12-snarige gitaar erin gedubt.
English version

Mijn muzikale ontwikkeling gaat ruwweg via drie stadia:

1. het instrumentale stadium (voorbeeld: The Shadows)
2. het psychedelische stadium (voorbeeld: Pink FLoyd)
3. het Americana stadium (voorbeeld: Neil Young, Chip Taylor)

Ik leerde gitaarspelen in het koloniehuis Ketelaar waar ik als Haags bleekneusje drie maanden verbleef in 1962. Dat waren 2 periodes van 6 weken! Ik had er op gerekend dat ik na 6 weken naar huis mocht, maar ik was te weinig gewicht aangekomen en moest daarom nog 6 weken extra blijven. Ik heb tranen met tuiten gehuild en vond het vreselijk, maar het bleek achteraf een hele fijne periode te worden, voor mijn ontwikkeling van immens belang.

De groep waarin ik zat heette "de 14 rovers" en bevatte 3 jongens die gitaar speelden en die ook een gitaar bij zich hadden. Ik voelde me onmiddelijk aangetrokken door het geluid en het schijnbare gemak waarmee zij speelden. Dat wilde ik ook! Van een super aardige leidster kon ik een gitaar lenen, waar ik grotendeels op eigen houtje de eerste beginselen opdeed van het edele gitaarspel. Gewoon akkoorden oefenen, kompleet met pijnlijke vingertoppen. Al na een paar weken leek het ergens op en wist ik zeker dat ik hier mee door wilde gaan.
Gedurende die 6 weken oefenden we met z'n allen om tot een bonte avondvoorstelling te komen. Ik kon nog niet goed genoeg spelen om op te treden, maar zong in travestie (!) de hit van dat moment: Brandend Zand; wankel op te grote damesschoenen met halfhoge hak!

Brandend Zand.

En mijn versie. Ongeveer zoals het zal hebben geklonken: zang, drie gitaren en een bas.

Thuis gekomen natuurlijk enthousiaste verhalen verteld over dat gitaarspelen en mijn ouders hebben me toen, wellicht mede uit een lichte mate van schuldgevoel, een gitaar gegeven. Die kochten m'n vader en ik bij Henk Suiker op de Vaillantlaan in Den Haag, want wij woonden aan de overkant in de Van Ostadestraat. Even terzijde; ik las net op het internet dat de jongens van Golden Earring daar eerst ook hun instrumenten kochten! Ik ben dus in goed gezelschap...
Bij het kopen van die (acoustische) gitaar was ik wel erg kritisch. Ik wilde het mooie geluid van de gitaar van die leidster en die kon ik maar niet vinden. De gitaren in mijn handen werden steeds duurder... Uiteindelijk hakte mijn vader de knoop door en zei "dit moet hem maar zijn!" Later leerde ik dat gitaren, net als wijn, moeten rijpen en pas later een warmere klank krijgen. Vandaar ook de voorliefde voor vintage gitaren bij de profs.

Bij die gitaar hoorde natuurlijk ook gitaarles. Eerst wilden ze me naar een gewone muziekschool sturen, kompleet met noten leren en zo, maar daar wilde ik absoluut niet aan. Ik wilde alleen muziekmaken en geen droge muziektheorie! Ja, er zijn dagen dat ik daar spijt van heb...

Dus kreeg ik les van René Nodelijk, een gitaarheld uit die tijd, die beroemd was met z'n René & the Alligators. Hij had een eigen notatiesysteem ontworpen wat prima werkte en van hem kreeg ik alle leuke nummers van The Shadows. Te gek!

Hier een eigen compositie in het unieke notitiesysteem van René Nodelijk

Op school zat een jongen in mijn klas, Fred Gelderman, die ook gitaar speelde en vlakbij woonde en al gauw speelden we samen de Shadowsnummers die ik van René kreeg. De verdeling daarbij was dat hij de begeleidende akkoorden speelde en ik sologitaar. Dat was erg stimulerend en we hebben ook jaren samengespeeld.
In die tijd maakte ik mijn eerste eigen melodietjes. We noemden ons The Exorers (moest eigenlijk Explorers zijn, maar niet goed gelezen in het woordenboek...) want die eigen melodietjes heetten Stanley en Livingstone.

Hier een overzicht wat we op den duur aan liedjes hadden om te spelen. Met wel 7 eigen nummers! Allemaal vrij simpele melodietjes en 2- of 3 akkoorden, maar toch...

>>>pagina 2 >>>